Zwierzaki moją pasją

Apetyt stymuluje wydzielanie lokalnie greliny, zwanej „krótkotrwałym sygnałem głodu”. Jej koncentracja w surowicy wzrasta w czasie głodzenia i spada po posiłku, a u zwierząt otyłych jej poziom jest o 24% wyższy niż u zwierząt odchudzonych. Apetyt jest też stymulowany przez bodźce ze środowiska zewnętrznego czyli: dostępność pokarmu (powinna być o stałych porach a nie przez cały czas) i jego smakowitość oraz obecność lub brak właściciela. Im bardziej właściciel jest związany ze swoim kotem, tym większe ryzyko rozwoju otyłości u takiego zwierzęcia.

Mądre źródła podają, że w gospodarstwach domowych, gdzie jest i pies i kot ryzyko nadwagi jest dużo niższe niż w przypadku posiadania wyłącznie jednego zwierzęcia.

Pies domowy – udomowiona forma wilka szarego, ssaka drapieżnego z rodziny psowatych (Canidae), uznawana przez niektórych za podgatunek wilka, a przez innych za odrębny gatunek[potrzebne źródło], opisywany pod synonimicznymi nazwami Canis lupus familiaris lub Canis familiaris. Od czasu jego udomowienia powstało wiele ras, znacznie różniących się morfologią i cechami użytkowymi. Rasy pierwotne powstawały głównie w wyniku presji środowiskowej. Rasy współczesne uzyskano w wyniku doboru sztucznego.

Należy dobrać karmę w sklepie zoologicznym odpowiednio do wieku, masy ciała, kondycji oraz naszych możliwości finansowych. Dawkować zgodnie z zaleceniami producenta. Po pierwszych kilku dniach będzie można ” z grubsza” ocenić wpływ karmy na psa obserwując kał. Po 3-4 tygodniach zdrowy pies po prawidłowo dobranej karmie powinien mieć błyszczącą sierść i ogólnie dobre samopoczucie. Ważne, żeby granulki suchej karmy nie były łykane, a rozgryzane. Niestety czasami trzeba poeksperymentować z kilkoma markami, zanim znajdzie się najbardziej odpowiednią. Odnośnie zjadania wszystkiego co znajdzie na zewnątrz, trzeba być czujnym, ponieważ niektóre zdobycze mogą okazać się dla zwierzęcia niebezpieczne (na moim osiedlu mieszkają osoby, które rozsypują trutkę na gołębie pod swoimi balkonami i kilka psów przypłaciło ten pomysł życiem). Możemy spacerować nie spuszczając psa ze smyczy lub bacznie obserwować i nauczyć komendy „nie”, „nie rusz” czy „fe” i użyć jej zanim zdobycz zostanie połknięta. Dzięki temu zwierzę będzie bezpieczne, a my będziemy mogli obiektywnie ocenić wpływ karmy.